De liefde komt vanzelf

Weer een beetje laat, weer geen tijd om mijn haar te föhnen, mijn mobiele telefoon in mijn rechterhand – controleer snel e-mails, mijn oordopjes in mijn linkerhand – en luister naar de podcast, ik storm het huis uit om niet weer de laatste op kantoor te zijn. En als de blaffende hond er niet was geweest, was ik waarschijnlijk blijven staren naar de mobiele telefoon en had ik de glimlach gemist van de man die kwam rennen met een fiets in zijn linkerhand en een hond in zijn rechterhand.

Omdat het zo’n voor de hand liggende grijns op mijn gezicht was, moest ik weer verlegen naar het scherm van de mobiele telefoon kijken. 21, 22, ik kijk omhoog en kijk terug naar dit grijnzende gezicht met zijn lompe blauwe ogen, terugkijkend met een scherpe interesse en glimlachend terug. En dan is het moment van flirten met de knappe man met hond voorbij. Hij loopt langs mij, ik loop langs hem. Ik durf me niet om te draaien, dus ik heb geen idee of hij weer om zich heen keek.

Joggers, lezers, drinkers, fitties

Als ik later tijdens de lunch met mijn vriendin Sara praat over waarom we in het echt nooit iemand echt leren kennen, herinner ik me mijn ochtendontmoeting. Natuurlijk zie je de ene of de andere knappe man in de stad. Ik raad gewoon een avondwandeling langs de Isar aan: we hebben bijvoorbeeld de stugge jogger in korte broek, de melancholische muziekluisteraar met bier op de bank in het park, de goed opgeleide crossfit, die er nog steeds geweldig uitziet op de 100ste push-up, de jongens die zich naar de frisbee werpen, de lezer op de stenen trap aan de oever en de stokgooiende hondenbezitter, de man met de gitaar, de hete wielrenner met de gespierde kuiten en veel gsm-zombies zoals ik. We rennen door het gebied, sms’en, typen, praten aan de telefoon en kijken alleen op als we vanmorgen verdrongen, geknapt of geblaft worden zoals ik.

‘Misschien willen we niet meer aangesproken worden? Net zoals we onszelf blijven omhullen en helemaal geen ruimte laten voor nieuwe ontmoetingen?’, Vraag ik aan Sara, die net als ik een vrijgezel is. ‘Denk je dat hij je zou hebben gesproken als je je mobiele telefoon niet in je hand had gehad?’, Vraagt ​​Sara. ‘Geen idee. Waarschijnlijk niet. Maar het punt is dat ik hem bijna niet eens opmerkte’, zeg ik en begrijp weinig begrip bij Sara, die een stap verder is: ‘Ja, maar je zou elkaar toch leren kennen niet als niemand met de ander praat. Niemand doet dat tegenwoordig meer. “

Houd je ogen open tijdens het winkelen

‘S Avonds stuurt Sara een foto zonder commentaar. Ik open het en zie Sara’s hand met een briefje: ‘Hé, ik zag je net voor de REWE, maar toen ik me wilde omdraaien om met je te praten, was je al weg. Als je daar zin in hebt, een kopje koffie of een kopje koffie Om een ​​glas wijn bij me te hebben, registreer je alsjeblieft op: XXXX / XXXXXXX. Zo niet, laat het dan maar zeggen dat je echt mooi bent en mijn dag hebt gezoet. Groetjes, Jasper “. Geschreven in blauwe inkt, mooi helder handschrift, allemaal Dus en Dich hoofdletters, old school. “Wat? Wat gaaf”, schrijf ik terug en zou deze Jasper zelf willen schrijven, om hem op de schouder te aaien voor deze actie. Eindelijk durft iemand het initiatief te nemen, ver van de comfortzone en dating-apps. Proost op Jasper !!!

De enige vangst van het verhaal: Sara zag Jasper niet, Sara zag helemaal niemand. “Ik was gewoon snel aan het winkelen, dus ik lette niet echt op wie er rond sprong en naast …” – “Wat ??” – “En trouwens, ik heb net een heel spannend quizduel gehad.” Tot zover het onderwerp. Ik smeek Sara om Jasper in ieder geval terug te schrijven en te zeggen dat het een coole zet van hem was, en ik ben van plan de telefoon in de toekomst vaker in mijn zak te houden. Bijvoorbeeld morgenochtend, wanneer ik het huis verlaat met föhnen haar en open ogen.

En dus mijn enige wens is: Kunnen we allemaal vaker glimlachen, adresseren en elkaar schrijven.